Open Hart - reisverslag – Cantabrië 2018

van 03/07/2018 t/m 10/07/2018

3 JULI

Het was een korte nacht. In alle vroegte stond ik op nog voor de haan voor de eerste keer kraaide. Terwijl gans België nog aan het bekomen was van de voetbalthriller tegen Japan op het WK, waar onze Rode Duivels pas in de slotseconde afstand van konden nemen, maakten de Open Hart - reisvrienden zich op voor een lange rit.

Meer dan 1000 km stonden voor de boeg naar Zuid-Frankrijk. Onze eerste halte op weg naar het groene Spanje, Cantabrië, gelegen aan de Noordkust van Spanje aan de Atlantische Oceaan. Ondertussen konden we nog een werk van Barmhartigheid doen. De ontgoochelde Spanjaarden troosten die ondertussen door de Russen uit het WK gekieperd waren.

We gingen voor de derde maal met reizen Verhoeven op vakantie. Alle goede dingen bestaan uit 3. Voor hun gouden jubileumjaar (reizen Verhoeven is dit jaar 50 jaar jong) had Verhoeven voor ons een heel comfortabele bus voorzien. Aangenaam interieur met afwerking in hout, automatische airco, LED-verlichting (energiebesparing is ook doorgedrongen op de bus),  en, niet onbelangrijk voor zo'n lange reis, heel veel beenruimte. Ondertekende met de lange benen kon dit enorm appreciëren.

Gids van dienst was Dirk, onze vertrouwde gids van vorig jaar in de Cotswolds. Onze vaste chauffeur voor de reis was Desmond. Paul, naamgenoot van ondertekende, zou op de eerste dag de bus in goede banen leiden tot in Tours waar Desmond overnam. Desmond was the right man on the right place. Hij behandelde de bus als was het zijn eigen  kind. Met heel veel liefde gaf hij uitleg over alle knopjes boven en onder ons. Vooraan in de bus hingen 3 rozenkransen. Desmond had al verschillende keren naar Medjugeorgië gereden op bedevaartsreis. Aan elke rozenkrans hing een verhaal vast. Leuk om horen en met zoveel bescherming voelde ik me direct op mijn gemak.

Bij elke rit naar Spanje, kun je er niet omheen : Parijs moet je willens, nillens passeren. De Romeinen gaven de stad de naam Lutetia (moeras), verwijzend naar de moerassige grond waar de stad op gebouwd is (net zoals Brussel :  Broek Sela :  Broek= moeras) De bus wrong zich door het gekrioel van wagens, stapvoets bij momenten. De 'embouteillages' die zo gekend zijn voor Parijs waren alom aanwezig in en om Parijs. Hoeveel curieuzeneuzen zouden hier de luchtkwaliteit meten, vroeg ik mij af.

Verder passeerden we o.a. Orleans, Tours, Poitiers, Bordeaux.

Maar ondertussen werd er ook volop gezongen op de bus. Onder begeleiding van Germaan met de banjo zongen we de gekende MSC-liederen. Samen zingen schept verbondenheid.

Na een lange rit bereikten we 's avonds ons hotel in Castets. Een gezellig hotelletje, zonder franjes, maar goeie bedden. Meer moet dat niet zijn.

 

4 JULI

Na een typisch  Frans ontbijt met croissants en viennoiserie vertrokken we voor de laatste 300 km naar Cantabrië. Al snel verdween het typische vlakke landschap van de eerste dag en bereikten we de uitlopers van de Pyreneeën. De Pyreneeën moeten we gelukkig niet over want we rijden vlak langs de kust. Nog enkele kilometers en dan kunnen we zingen : E viva España. Stilaan komt het echte vakantiegevoel boven.

Spaans Baskenland is de eerste regio die we doorkruisen. De bergen worden onze metgezellen en de autoweg baant zich kronkelend een weg tussen berg en kust. Niet voor niets heet deze regio het groene Spanje. Wolken worden steeds nadrukkelijker aanwezig en al gauw vallen de eerste druppels. Ze zullen ons vandaag bij momenten in grote getale vervoegen. We laten het niet aan ons hart komen. Af en toe rijden we langs de kust. En zelfs met dit weer is het uitzicht op witte stranden,  kliffen en de oceaan meer dan de moeite waard. Bilbao rijden we vandaag gewoon voorbij. Deze typische Baskische stad bezoeken we op de terugreis. Het verkeer gaat vlot en al snel bereiken we de havenplaats Santander tegen de middag. Hoofdstad van Cantabrië. Tijd voor een eerste uitgebreid bezoek. Maar eerst de inwendige mens versterken en even proeven van de Spaanse keuken.

Na het middagmaal gingen we op verkenning op het schiereiland van Magdalena. Eerst bewonderden we in een mini-zoo de pinguïns, zeehonden en zeeleeuwen. Niet te verwonderen dat ze in hun nopjes waren want opeens barstte een onweer los en moesten we schuilen. Gelukkig ging de onweersbui even snel over als ze gekomen was. We zetten onze verkenning van het schiereiland verder langs 3 replica's van de galjoenen waarmee Francisco de Orellana de Amazone verkende.

Aan het uiteinde van het schiereiland bevindt zich het Palacio de la Magdalena, het voormalig zomerverblijf van Alfons XIII, Thans is het een universiteitsgebouw van de internationale Universiteit Menéndez Pelayo. Tot slot passeerden we nog de paardenstoeterij en keerden terug naar het centrum. Santander is een gezellige badplaats om te vertoeven met 12 stranden. Als afsluiter bezochten we de mooie kathedraal met in de crypte de restanten van een Romeins huis. Daarna reden we in een felle plensbui naar onze verblijfplaats in Suances. Onze eerste kennismaking met Cantabrië was alleszins een voltreffer ondanks het mindere weer. Dat kan alleen maar verbeteren.

5 JULI

Vandaag rustdag op het programma. Voor mij betekent dit wandeldag. 's Morgens vroeg om 7u al op tocht naar de kliffen en de vuurtoren van Suances. Volop zon. Prachtige vergezichten met het spel van lucht en water.  Na het ontbijt gingen Jan S en ik op wandeltocht naar Santa Justa : een kapel die uitgehouwen is uit de grot. Jammer genoeg waren de wolken weer komen opzetten. Het eerste deel van de wandeling verliep over een licht golvend parcours. De grot was ook prachtig gelegen aan het strand. Opeens kwam weer een regenbui opzetten en schuilden we in een drankgelegenheid. Lang duurde de bui niet. In de namiddag kregen we opnieuw enkele prachtige kliffen voorgeschoteld. Mooi. Uiteindelijk wandelden we tot aan de vuurtoren van Suances. Met de wolken was het beeld veel minder mooi. Spijtig. We lieten het niet aan ons hart komen. We waren juist op tijd voor de eucharistieviering. Zoals gewoonlijk was het een mooi dankmoment om God te danken voor deze mooie reis en een moment van verbondenheid. De dag werd afgesloten met een prachtige afsluiter. Een boottocht vanuit Suances even naar zee en vervolgens even de fjord invaren. De zon was volop van de partij. Instrijken was de boodschap. Op zee was er nogal wat deining en het was mooi te zien hoe het bootpersoneel 4 kannen huiswijn en fruitsap in evenwicht kon houden. En ook de mosselen smaakten heerlijk. Naarmate de boottocht vorderde werd het steeds leuker. Had de wijn zijn werk gedaan of hadden de MSC'ers last van de deining ? Ik laat het in het midden. Eenmaal aangemeerd, keerden we over de flank terug naar ons hotel. We kregen opnieuw prachtige vergezichten voorgeschoteld en ook een weide vol bokken konden we bewonderen. Al bij al weer zo'n prachtige herinneringen voor goed opgeslagen in mijn geheugen.

6 JULI

Vandaag trekken we voor de eerste maal het Cantabrisch gebergte in. We gaan op zoek naar de melkveehouders die hun vee laten grazen op de berghellingen. Ze zorgen voor de beste melk van Spanje. We reden door prachtige landschappen. Desmond had voor een verrassing gezorgd en de frontcamera opgezet. We waren ahw elk onze eigen chauffeur met een prachtig zicht. Onze eerste stop was Selaya. Een vallei dorp waar omwonenden zich komen bevoorraden.

Het was gezellig vertoeven in het dorpje. En de rozenkransen op de bus hadden voor hun werk gedaan. Terwijl het mooie kerkje zo goed als altijd dicht is, zagen we toevallig iemand aan het hek. Hij was zo vriendelijk om de kerk open te doen. We konden genieten van een prachtig interieur met een met bladgoud versierd retabel.

Marcel vergastte ons op wat Gregoriaans gezang. Als dank zongen we het Salve Regina dat hemels klonk in dit prachtig interieur.

Daarna reden we opnieuw door een indrukwekkend berglandschap naar onze middagstop Vega de Pas. Daar werd ons een typische Spaanse maaltijd aangeboden op grootmoeders wijze.  Inderdaad want oma stond achter de kookpotten. En dat het gesmaakt heeft...

Daarna vervolgden we onze weg. De heerlijke Spaanse maaltijd en bijhorende wijn deed al gauw zijn werk. Als echte Spanjaarden hield menigeen een siësta. En Desmond.... stuur­de onze bus onverdroten door het berglandschap, klimmend naar het hoogste punt van de dag : Puerto del Escudo (1011m). Eenmaal over de pas zagen we in de diepte het uitgestrekte stuwmeer van de Ebro liggen. Met zijn lengte van 25 km voorziet het stuwmeer deze regio van het nodige water. De Ebro doorklieft hier het landschap. Ze ontspringt niet ver van het stuwmeer,  niet zo ver van de Atlantische Oceaan en mondt honderden kilometers verder uit in de Middellandse Zee. Zijn prachtig landschap laten we niet zomaar voorbij gaan. Na enige kilometers rijden langs de oever nemen we de afslag naar Riva. Maar eerst zijn we danig onder de indruk van de loslopende paarden die we links en rechts in de onomheinde weiden zien staan. Behoedzaam passeerde de bus de paarden om hen niet te doen schrikken. Bij het uitstappen overheerste maar één gevoel. Hier is het goed vertoeven. Met volle teugen genoten we van de mooie wandeling langs de weiden, de waterkant, het typische Spaanse kerkje en het dorpje met zijn klein maar fijn  schooltje. Iedereen was duidelijk in de stemming want eens terug op de bus zette Germaan een nieuwe zangstonde in. Er werd uit volle borst meegezongen en bij momenten was de sfeer hilarisch vooral bij het lied van die tante in Marokko. Zo vlogen de kilometers voorbij en al gauw bereikten we de laatste stop van de dag : Santillana del Mar. Eén van de mooiste in Noord-Spanje.

Het Middeleeuws stadje bestaat grosso modo uit 2 straten die samenkomen aan het eind van de stad aan het klooster. Het klooster bestaat uit een kloostergang met Middeleeuwse zuilen. De kerk was een pareltje van Romaanse bouwkunst en prachtig bewaard. In het zijaltaar een tableau van Sint Anna met kind, aldus het opschrift. Maar het is evengoed een sedes sapientiae : Maria met Jezus. Verder een prachtige Christus Pantocrator en dito doopvont, alles van onschatbare waarde. Ja, onze gids Dirk had gelijk, van zoveel moois en zo goed bewaard krijg je kippenvel. Op één vlak viel tot nu Santillana uit de toon op deze reis. Voor het eerst was er een toeristische drukte en dito commercie. Na een korte rit kwamen we terug bij ons hotel. Iedereen was vandaag verwonderd en overdonderd door de pracht van deze streek. Dan kan je alleen maar dankbaar zijn voor de schoonheid van de schepping.

Maar de apotheose van de dag moest nog komen. België - Brazilië. Speciaal voor ons, Belgen, had het hotel een groot scherm voorzien in het restaurant om de match te kunnen volgen tijdens het avondeten. Het werd een spannende avond maar weer heeft David Goliath verslagen. Het heeft bloed zweet en tranen gekost om Brazilië te verslaan maar onze jongens hebben het gedaan. Met heel veel dank aan het hotel. Van mij krijgt het hotel een extra ster voor zijn service. Niet in het minst omdat de ober ons dan nog eens "Congratulations" wenste. Zo was deze dag perfect. Wat zullen onze Belgen volgende dinsdag  doen tegen Frankrijk ? Dan zitten we op de bus op de terugreis. Dat wordt weer spannend !

7 JULI

Nog nagenietend van de overwinning vertrok ik in de vroegte naar de kliffen van Suances om dit natuurwonder bij het ochtendgloren te aanschouwen. Een prachtig palet van kleuren in alle schakeringen te midden  een spel van licht en schaduw was het geschenk van mijn ochtendwandeling. Voeg daar het geluid bij van golven die uitrollen op het strand of tegen de uitstekende rotsen van de kliffen uiteenspatten en je begrijpt dat een mens niet veel nodig heeft om te genieten. Voor mij is dit de ideale plek om te mediteren. 

Na het ontbijt vertrokken we westwaarts richting Santiago de Compostella. De Pelgrimsroute liep parallel met de autoweg. Al gauw zagen we de eerste Pelgrims. Jammer genoeg waren ze iets te ver, anders hadden we ze zeker aangemoedigd.

Door een prachtig landschap bereikten we Commillas, pittoresk gelegen aan het water. Het kleine dorpje heeft niettemin veel te bieden : een prachtig kerkhof, een universiteit, een burcht en El Caprichio, een imposante villa. Allen van de hand van de Spaanse architect Gaudhi, welgekend van de kathedraal van de H. Familie in Barcelona, en bekostigd door de Markies. Na deze mooie brok cultuur was het tijd voor een nieuwe brok natuur. We vervolgden onze weg richting Picos de Europa, een nationaal park van ongeveer 65.000 ha : een indrukwekkende bergwereld met  pieken tot boven de 2.000 meter, spectaculaire bergpassen en pittoreske bergdorpjes. Vandaag volgden we drie valleien. Via de vallei van de Garantes bereikten we de vallei van de Rio Cares. We volgen deze vallei en de kalksteenrotsen worden alsmaar indrukwekkender en de kloof dieper. Langs de flanken zien we hier en daar berggeiten. Het zijn echte acrobaten die al grazend en knabbelend hun evenwicht zoeken te houden. Een val is dodelijk en resulteert in een hapje voor de gieren. Na enkele kilometers bereiken we ons middagrestaurant, prachtig gelegen in de vallei. Hoog tijd om de inwendige mens te versterken. Niet in het minst voor onze chauffeur Desmond, die heel wat stijlvaardigheid aan de dag had moeten leggen.  Na het middagmaal trek ik met Jan S verder het dal in. Algauw verandert de asfaltweg in een steenpad. Opeens horen we boven ons wat geratel. Een tiental stenen dondert naar beneden en valt op het pad een tiental meter voor ons te pletter. Oef. Dat scheelde geen haar. Maar zoveel tijd was er niet en algauw keerden we op onze stappen  terug. Ineens lagen ze daar voor ons voeten : 2 schattige berggeitjes. Vlug een fotoshoot en dan naar de bus. Juist op tijd.

Deze vallei van de Cares was een pareltje. Je bent onder de indruk van zo'n indrukwekkende natuur en voelt je als mens heel klein.

Op naar de tweede vallei met het heiligdom van Covadonga. Hier begon de reconquista met de overwinning van Pelayo in 722 op de Moren. Maria verscheen er met in de lucht het typische kruis. Sinds 1918 is deze plaats erkend als heiligdom. Het was daarom ook een jubileumjaar.

De bron en het heiligdom is prachtig gelegen half verscholen in de grot. De basiliek staat er recht tegenover. Bij het verlaten van Covadonga zagen we de prachtige klederdracht van Asturië. Een huwelijk zou immers weldra ingezegend worden in de basiliek. Van geluk gesproken.

Vandaar vertrokken we voor onze laatste halte : Canga de Onis. Canga de Onis is een gezellig dorpje met gezellige straatjes, winkeltjes en restaurantjes. Grote bezienswaardigheid is de Romaanse brug. Een sterk staaltje bouwkunst. Het is een brug met dubbel karrenspoor die op grote hoogte de rio Sella overspant. Na deze gemoedelijke stop reden we moe maar voldaan terug naar Suances.

8 JULI

Zondag. Deze nacht was er ferme ambiance in Suances. De jeugd was duidelijk ook het begin van de zomer aan het vieren. Gelukkig deden de oordopjes hun werk goed. Deze morgen opnieuw een ochtendwandeling gemaakt Ditmaal naar het uiteinde van de kliffen. Jammer genoeg overheersten nu de wolken zodat er geen zonsopgang te zien was. Maar het spel van de golven tegen de kliffen was even spectaculair als gisteren, het uitzicht adembenemend. Hier kom je tot rust, eenzaam op de wereld.

Na het ontbijt vertrokken we naar het Monasterio de Sante Toribio. Maar eerst reden we door een diep uitgesneden kloof van de Deva :  'Desfiladero de la Hermida'. Deze kloof is zo diep uitgesneden dat de zon op sommige plaatsen maar enkele minuten per dag de grond bereikt. Tijdens deze adembenemende rit zorgde Desmond voor prachtige  muziek, aanbiddingsmuziek van Medjugeorgië. Om stil van te worden.

Dirk gebruikte zijn connecties en we konden het Lignum Crucis bewonderen, het grootste bewaarde stuk hout van Christus' kruis. We zongen het Onze Vader en het Wees Gegroet als teken van dankbaarheid. Daarna vereerden we het kruis door een kus of handoplegging. Het was een aangrijpend moment. Daarna vierden we uit dankbaarheid de mis in open lucht vlakbij het heiligdom.

Na het middagmaal reden we naar het einde van het dal: Fuente Dé. Daar vertrok de kabelbaan naar 2000 m met prachtig zicht op de gletsjer. Dat zullen we maar geloven, want ondertussen was het beginnen regenen. Het had geen zin om naar boven te gaan. Regen en mist zouden onze deelgenoot zijn. Jammer. Dan maar terug naar Potes. Daar verdronken we ons verdriet aan een proeverij van het plaatselijk destillaat Orujo. Vervolgens hadden we nog wat tijd om het pittoreske dorpje te bezoeken. Tot slot reden we terug naar het hotel. En zo kwam een einde aan onze excursies in Cantabrië. Een einde in mineur maar we nemen vooral veel mooie herinneringen mee.

 In Suances is het blijkbaar mooi weer gebleven. Na het avondmaal ga ik met Jan S en Rina nog een laatste keer naar het strand en de kliffen. De avondlucht kleurt rood met de ondergaande zon op het water. Alweer een prachtig schouwspel. Suances is één van de weinige plaatsen op aarde waar je én een zonsopgang en zonsondergang kunt bewonderen. Dit maakt veel goed van de ontgoocheling van Fuente Dé.

9 JULI

Vandaag verlaten we Cantabrië en rijden naar het Baskenland. We bezoeken eerst de hoofdstad Bilbao. Bilbao is momenteel 'the place to be' voor 30-ers en 40-ers en natuurlijk ook MSC-ers. De stad heeft veel aan aanzien gewonnen door het Guggenheim museum. Het is een modern bouwwerk uit de jaren '90 van vorige eeuw. Het stelt een bloem voor. De titanium bekleding weerspiegelt het zonlicht. Voor het gebouw staat de mascotte van Bilbao : De Puppy, reuzengroot en bedekt met bloemen in alle kleuren. Daarna rijden we door de nieuwe stad naar de andere kant van de oever van de Nervion. Een aangename stadswandeling door de oude stad langs leuke straatjes en pleintjes sloot de voormiddag af. Bilbao is ook een halte langs de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella.

Na de middag reden we naar San Sebastian. Tot enkele jaren geleden was deze stad het bolwerk van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Nu is het er veel rustiger, sinds de ETA de wapens heeft neergelegd. San Sebastian is een aangename stad om in te vertoeven. Prachtig gelegen aan de oceaan met leuke boulevards aan het water. Het Heilig Hartbeeld troont bovenop de heuvel over de stad om haar als het ware te beschermen. Een mooie afsluiter voor ons verblijf in Spanje.

Vandaar ging het richting Zuid-Frankrijk voor onze laatste overnachting. Maar aan de grens was er nog een klein oponthoud. We werden tegengehouden door de Franse gendarmerie voor een controle. De gendarme stapte op de bus, deed een controle van ver, stapte af en riep nog na in het Frans : "En morgen supporteren voor Frankrijk, hé". "Tuurlijk", antwoordde Desmond en weg waren we, naar ons hotel in Castets.

Zou die douanier die Belgen even willen geëmbeteerd hebben. Wat maakt het uit ? Al snel bereikten we ons hotel.

Traditioneel werd de laatste avond afgesloten met een gezellig samenzijn. Bij een lied en een babbel over de afgelopen reis waren we een laatste keer echt samen. Bij deze wil ik iedereen danken voor het vertrouwen en de impressies van de reis die meegegeven werden.

10 JULI

Vroeg uit de veren, want er stond voor deze laatste dag opnieuw een busreis van een goede 1000 kilometer voor de boeg.

Deze reis had nog een primeur in petto. Een mis aan 100 km/u. Letterlijk dan, op de bus, tijdens de lange terugrit.

En zo vlogen de uren voorbij. Al snel was het tijd om onze tweede chauffeur op te pikken in Orléans. Althans dat was de bedoeling, maar een staking bij de Spoorwegen besliste er anders over. De tweede chauffeur was niet verder geraakt dan Parijs. En zo kregen we nog een verrassing van formaat : een sightseeing van Parijs. Desmond kent Parijs als zijn broekzak en reed de bus overal doorheen. We zagen La Défense, passeerden de Champs Elysées met zicht op Arc de Triomphe en zagen Mont Martre. En nog zoveel meer.

Ondertussen hadden we de tweede chauffeur opgepikt. Wat een verrassing : het werd een blij weerzien met Guido, onze chauffeur van vorig jaar naar de Cotswolds. En zo is een reis met Verhoeven altijd vol verrassingen.

Stilaan brak ook de voetbalgekte los. Die  avond speelde België immers tegen Frankrijk in de halve finale van het WK. Overal zagen we het rood-wit-blauw van de Franse driekleur. En Desmond reed doodleuk met zijn pet met de Belgische driekleur op het dashboard door de Franse hoofdstad.

Eens Parijs voorbij nam Guido over. Desmond kon oververdiend uitrusten. Toen  we de Franse hoofdstad achter ons lieten, ging het verkeer veel vlotter.

Bij de laatste stop iets na 19u wist je dat de halve finale nakend was. Overal rood-wit-blauw in de Resto. We lieten het niet aan ons hart komen. Eens de match begonnen, zette Guido achter het stuur de Belgische driekleurige pet op. Je moet het maar doen zo rijden in het hol van de leeuw. De spanning was te snijden. En ook al was er de ontgoocheling van het verlies tegen Frankrijk, de mooie herinneringen van deze ongelooflijke reis, zullen ons veel langer bijblijven.

Nog een laatste dankwoord van Desmond en moe maar heel voldaan arriveerden we terug aan de opstapplaatsen.

THE END.

Terugblikkend op deze mooie dagen, ben ik dankbaar voor zoveel goeds. Dank

• aan onze vaste chauffeur Desmond voor de fijne en adembenemende busritten op de mooie, comfortabele bus. Dankzij de rustige rijstijl konden we ten volle genieten van het prachtige landschap. Dank ook om ons die memorabele match tegen Brazilië en de halve finale tegen Frankrijk zo goed te laten volgen met Nederlandstalige commentaar;
• aan Dirk, om zo enthousiast over de natuur en cultuur van deze streek te vertellen. In onze groep zijn er wellicht nog enkele zoals ik verliefd geworden op Cantabrië.
• aan jullie allen die mee waren : voor de fijne babbels, voor de verbondenheid, voor je behulpzaamheid en enthousiasme; voor de heel mooie woorden, neergeschreven in het prachtige kaartje. Jullie hebben me zoveel terug gegeven. Het is fijn om voor deze groep een reis te organiseren.

Heel veel mooie herinneringen zitten in mijn rugzak. Dit nemen ze niet meer af.

 

 

Ik kijk al uit naar onze volgende reis in 2019 naar Tsjechië (Praag en Bohemen). Ook zin om mee te gaan ?

Hou dan zeker opnieuw de periode van 3 tot 10 juli 2019 vrij. Want dan staat er opnieuw een 8-daagse reis in de unieke MSC-sfeer op het programma en kun je genieten van het prachtige Praag en de buitengewone Boheemse regio.

Misschien tot volgend jaar ?

Uw dierbare schrijver,

Paul